De slappe lach

Een slappe lach is altijd gevaarlijk, want als het eenmaal gebeurd is, heb ik elke avond schrik om het opnieuw mee te maken op precies datzelfde moment in het stuk. En schrik is nu net wat me doet lachen. Net zoals ik vroeger, als ik bij de directrice in haar bureau werd geroepen, telkens moest lachen.

Bij God van de slachting had ik het bijna iedere avond, helemaal aan het begin van de voorstelling.

Heel vervelend, want op een ander moment kun je het publiek nog het gevoel geven dat het de bedoeling is (of tenminste proberen), maar daar, bij dat begin, was het volledig naast de kwestie. En blijkbaar is het nog besmettelijk ook, want vaak kreeg Els (Dottermans) het vervolgens ook te pakken. Oscar (Van Rompay) keek me dan boos aan, waardoor ik nog harder moest lachen (uit schrik omdat het niet mag).

Annette (mijn personage) zat daar dan met een rood hoofd en schokkende schouders. Totaal ongepast, maar toch, telkens weer...

(An Miller, actrice)